En weer thuis

Inmiddels ben ik weer een aantal uren in Nederland aangekomen. Ik neem jullie nog even mee in de belevenissen van de afgelopen dagen.

Op woensdag hebben we een sportdag gehad met 600 kinderen. Het was een heerlijke dag waarop de kinderen hebben genoten van alle aandacht, van het feest en van alle spellen. Vooral de meiden vonden het geweldig om van allerlei creaties in mijn haar te maken. Ik heb nog nooit zoveel gelachen in een week denk ik, met de kinderen, met de groep, met God en met mijzelf. Wat was het toch een ontzettende mooie week!
Op donderdag zouden we uitrusten om ons zo voor te bereiden op de marathon van de volgende dag. Om 13.00 hadden we een informatiebijeenkomst over de muskathlon en aansluitend hebben we als CHE-studenten, de studenten uit Oeganda mogen ontmoeten. Toen ik riep dat ik op zoek was naar Samuel Mutyaba, zag ik uit de andere hoek van de zaal een jongen opspringen en naar mij toerennen. We vlogen letterlijk in elkaars armen. Het was heel bijzonder om hem te ontmoeten en om zijn verhaal te horen. Ik werd stilgezet bij de impact van ouders die er niet zijn geweest voor een kind. Het belang van een kind dat kind kan en mag zijn, is zo groot. Samuel komt uit een gebroken gezin en zijn familie wilde hem niet meer zien. Uiteindelijk is hij bij Compassion terechtgekomen en nu studeert hij social work op de universiteit in Oeganda. We zijn samen met alle studenten naar Mbale (de stad) geweest om wat spulletjes te kopen. Waar ik ook ging, Samuel bleef mijn hand vasthouden. Als er een auto langskwam dan trok hij mij weg en zorgde hij ervoor dat hij buiten liep. Als ik iets moest tillen, dan tilde Samuel dat. Als ik iets moest doen, dan deed Samuel dat. Ondanks deze galante en gracieuze houding, ben ik hier toch iets te geëmancipeerd voor denk ik zo. We hebben met elkaar gegeten en 's avonds gingen de studenten weer weg. Toen ging ik vroeg slapen, want om 03.00 moesten we weer ontbijten. Na het ontbijt, reden we in 2 uur naar Kapchorwa, waar de marathon begon. Om 06.00 in de morgen gingen we van start. Het was een geweldige ervaring. De eerste 17 kilometer gingen vlekkeloos. Overal stonden Oegandezen te klappen en te zingen. Het was één groot feest. 'Muzungu' betekent 'blanke' en werd veelvoudig geroepen naar ons als bleekscheten. Maar hoe meer kilometers er verstreken, hoe minder ik van de kinderen en van de omgeving ging zien. Het was een pittige tocht, met veel stijgen en dalen. Toen ik binnenkwam voor de halve marathon, had ik nog energie over. Ik wilde het lijden voelen, ik wilde strijden voor gerechtigheid. Dus besloot ik om er nog 21 kilometer aan toe te voegen en ik ging voor de hele marathon. Het was pittig, afzien, bergachtig en zwaar. Maar nog meer dan dat was het bijzonder en geweldig. Rene heeft mij er doorheen gesleept en samen hebben we de finish bereikt. Op de 37 kilometer wist ik niet meer hoe ik mijn ene voet voor de andere moest zetten en op dat moment kreeg ik een meisje in het oog. Ze had de vieste en meest gescheurde kleding aan van alle kinderen die er stonden. Ze rende naar mij toe en pakte mijn hand. Ze zei: 'You go girl'. En ze heeft een aantal kilometer op haar blote voeten met mij meegerend. Echt een engeltje. Heel bijzonder. Bij de finish stond iedereen ons op te wachten. Het was een warm onthaal en de opluchting, het strijden en de pijn kwamen in een grote snik naar buiten. Het was bijzonder dat iedereen elkaar in de armen viel en elkaar bemoedigde. Ik voelde mij op dat moment een strijder voor God. Elke voetstap die ik had gezet was voor Hem. Elke voetstap die ik ook hier zet is voor Hem en daar ben ik mij veel meer bewust van geworden tijdens deze reis. Vrijdag en zaterdag waren vooral dagen van reizen en relaxen. Op zondagavond vlogen we weer terug naar Nederland om vervolgens op maandagmorgen weer op Schiphol aan te komen.

En toen kwam het verdriet en de pijn pas. De pijn die ik van tevoren dacht te voelen als ik in de sloppenwijken zou komen, voelde ik toen ik de keukenla opendeed. Met een ruk gooide ik de la weer dicht en ik voelde mij zo boos. Ik keek het huis rond en zag zoveel verschil met de lege huizen van een paar vierkante meter die we hadden gezien. Ik heb het uitgeschreeuwd naar God. Hoe kan dit nou? Maar God gaf rust en ik kon hem op de piano gaan danken voor alles.

Ik neem heel veel mee uit deze reis. Het was de allermooiste week uit mijn leven. Het is een aanrader voor iedereen! Ik heb gezien dat God zoveel groter is dan dat ik mij ook ooit maar kan voorstellen. Ik heb gezien dat er hoop is. Hoop in de armoede, hoop in het donker. Naar mijn idee zijn er twee belangrijke principes die wij binnen ons christelijk geloof mogen doen: vieren en geven. Vier, drink, eet en doe lekker gek. Heb het gezellig met elkaar, geniet van het leven. Maar geef ook optimaal. Niet alleen van wat je kan missen, maar ook van dat wat je misschien wel nodig denkt te hebben. Als je dat doet, zal God je ook hierin voorzien. Voordat dit verslag een preek gaat worden, wil ik jullie allemaal ontzettend bedanken voor het meeleven.
Ik heb het als een zegen ervaren!