Mijn belevenissen tot nu toe
Blijf op de hoogte en volg Paula
12 Mei 2014 | Nederland, Nederland
Er is slechte verbinding met internet, vandaar dat het mij nu pas lukt om het eerste verslag te plaatsen. Anyways, ik zal jullie nu wat meer vertellen over wat wij als groep hebben gedaan de afgelopen dagen.
Zaterdagavond zijn we veilig aangekomen in Entebbe, de hoofdstad van Oeganda. Vandaar zijn we met bussen vervoerd naar Kampala, waar we zouden overnachten. We reden rond 12 uur door Oeganda met de bussen en het was nog erg druk op straat. Mensen stonden met allemaal kraampjes langs de weg om veelal eten te verkopen. Ik ben blij dat ik hier zelf niet hoef te rijden, want de auto’s vliegen je letterlijk om de oren. Het hotel was helemaal super, maar een groot contrast met de omstandigheden die ik onderweg had gezien. Het voelde dubbel om te overnachten in zo’n luxe hotel, terwijl een paar kilometer verderop kinderen niet eens op een bed zouden slapen die nacht. Op zondagmorgen zijn we vervolgens richting ons volgende hotel gereisd. Onderweg hebben we een kerk bezocht. We werden verwelkomd met muziek en met dans door de kinderen. We gingen tijdens de dienst achterin zitten en voor mij zaten allemaal kindjes. Ze keken steeds naar ons als groep en ik voelde mij zo onhandig. Mijn schoenen voelden veels te netjes, ook al waren ze afgelopen. Mijn broek voelde veels te luxe. Alles aan mij voelde te veel. Vervolgens hebben we een home visit bedaan. Dit is een bezoek aan een gezin in een sloppenwijk, waar Compassion één van de kinderen de mogelijkheid geeft om educatie te volgen. Hierdoor wordt geprobeerd om middels dit kind, het hele gezin te helpen. We hebben daar Mirjam ontmoet. Zij woont met drie kinderen in een huisje van nog geen 4 m2. Er was 1 bed, waar ze met z’n vieren op sliepen. Mirjam was verlamd en het was aangrijpend om te horen dat zij al rollend van haar rolstoel in haar bed kwam. Een jaar geleden heeft haar man haar verlaten. Het oudste meisje heette Shakila. Zij is 8 jaar en volgt nu onderwijs. Ze wil een verpleegkundige worden. Mijn horloge was een soort attractiepark want iedereen wilde het horloge om hebben. Mijn fotocamera was ook erg in trek. Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen probeerden een foto te maken en hoe blij ze waren als het was gelukt. Tijdens het bidden met de groep en de familie, pakten een aantal kinderen mijn hand vast. Ze kwamen om mij heen staan, wilden geknuffeld worden en op dat moment voelde ik mij zo verbonden met die kinderen. Tegelijk was het afscheid daarom des te moeilijker. Ik voelde mij machteloos omdat ik wilde dat de glimlachen die ik vanmiddag had gezien, niet voor één middag waren maar voor zoveel langer. Toen ik tijdens het bezoek vroeg aan de moeder wat er in haar leven is veranderd, sinds Compassion in hun leven kwam. Toen vertelde ze dat ze Jezus heeft leren kennen als Verlosser. Toen we weggingen wist ik dat ik daar ook op mocht vertrouwen, hoe lastig het ook was om hen achter te laten in de sombere omstandigheden. Na de home visit, zijn we doorgereisd naar Mbale. Daar verblijven we de komende dagen. Vanmorgen om half zeven was de eerste training. Het was heerlijk, wel erg warm en heuvelachtig. Na de training zijn we naar een Compassionproject geweest. Zij zorgen ervoor dat kinderen in het sponsorprogramma komen en vervolgens geven ze de kinderen educatie op plaatselijke basisscholen. Er was een groep jongeren die nu het hele kindsponosorprogramma hebben doorlopen en die studeerden nu als het ware hiervan af. Het was een lange bijeenkomst, echt op z’n Afrikaans. Er waren op het project ontzettend veel kinderen en het was geweldig om met belleblaas te spelen. De kinderen vonden het fantastisch en vonden het vooral geweldig om bellen in mijn gezicht te blazen om ze daarna vervolgens proberen te pakken. Het was geweldig mooi om met de kinderen te lachen en ik voelde me dankbaar dat ik hen mocht ontmoeten. Daarna hebben we weer een home visit gedaan waarbij we een man hebben ontmoet met nog hele jonge kinderen. Hun moeder heeft hun verlaten en nu zorgt hun vader voor hen, samen met hun oma. Mirjam is de dochter uit dit gezin die deel uitmaakt van het sponsorprogramma. Het trof mij dat zij ’s nachts op de grond slaapt. De harde grond in een klein kamertje. De rest van haar gezin slaapt samen op een bed. Bizarre omstandigheden. We gingen met hen bidden, touwtje springen en mochten praten over Jezus. Nu gaan we eten en vanavond hebben we een devotion. Morgen staat een sportdag met 600 kinderen op het programma.
Zouden jullie willen bidden voor Mirjam en haar gezin?
Zaterdagavond zijn we veilig aangekomen in Entebbe, de hoofdstad van Oeganda. Vandaar zijn we met bussen vervoerd naar Kampala, waar we zouden overnachten. We reden rond 12 uur door Oeganda met de bussen en het was nog erg druk op straat. Mensen stonden met allemaal kraampjes langs de weg om veelal eten te verkopen. Ik ben blij dat ik hier zelf niet hoef te rijden, want de auto’s vliegen je letterlijk om de oren. Het hotel was helemaal super, maar een groot contrast met de omstandigheden die ik onderweg had gezien. Het voelde dubbel om te overnachten in zo’n luxe hotel, terwijl een paar kilometer verderop kinderen niet eens op een bed zouden slapen die nacht. Op zondagmorgen zijn we vervolgens richting ons volgende hotel gereisd. Onderweg hebben we een kerk bezocht. We werden verwelkomd met muziek en met dans door de kinderen. We gingen tijdens de dienst achterin zitten en voor mij zaten allemaal kindjes. Ze keken steeds naar ons als groep en ik voelde mij zo onhandig. Mijn schoenen voelden veels te netjes, ook al waren ze afgelopen. Mijn broek voelde veels te luxe. Alles aan mij voelde te veel. Vervolgens hebben we een home visit bedaan. Dit is een bezoek aan een gezin in een sloppenwijk, waar Compassion één van de kinderen de mogelijkheid geeft om educatie te volgen. Hierdoor wordt geprobeerd om middels dit kind, het hele gezin te helpen. We hebben daar Mirjam ontmoet. Zij woont met drie kinderen in een huisje van nog geen 4 m2. Er was 1 bed, waar ze met z’n vieren op sliepen. Mirjam was verlamd en het was aangrijpend om te horen dat zij al rollend van haar rolstoel in haar bed kwam. Een jaar geleden heeft haar man haar verlaten. Het oudste meisje heette Shakila. Zij is 8 jaar en volgt nu onderwijs. Ze wil een verpleegkundige worden. Mijn horloge was een soort attractiepark want iedereen wilde het horloge om hebben. Mijn fotocamera was ook erg in trek. Het was bijzonder om te zien hoe de kinderen probeerden een foto te maken en hoe blij ze waren als het was gelukt. Tijdens het bidden met de groep en de familie, pakten een aantal kinderen mijn hand vast. Ze kwamen om mij heen staan, wilden geknuffeld worden en op dat moment voelde ik mij zo verbonden met die kinderen. Tegelijk was het afscheid daarom des te moeilijker. Ik voelde mij machteloos omdat ik wilde dat de glimlachen die ik vanmiddag had gezien, niet voor één middag waren maar voor zoveel langer. Toen ik tijdens het bezoek vroeg aan de moeder wat er in haar leven is veranderd, sinds Compassion in hun leven kwam. Toen vertelde ze dat ze Jezus heeft leren kennen als Verlosser. Toen we weggingen wist ik dat ik daar ook op mocht vertrouwen, hoe lastig het ook was om hen achter te laten in de sombere omstandigheden. Na de home visit, zijn we doorgereisd naar Mbale. Daar verblijven we de komende dagen. Vanmorgen om half zeven was de eerste training. Het was heerlijk, wel erg warm en heuvelachtig. Na de training zijn we naar een Compassionproject geweest. Zij zorgen ervoor dat kinderen in het sponsorprogramma komen en vervolgens geven ze de kinderen educatie op plaatselijke basisscholen. Er was een groep jongeren die nu het hele kindsponosorprogramma hebben doorlopen en die studeerden nu als het ware hiervan af. Het was een lange bijeenkomst, echt op z’n Afrikaans. Er waren op het project ontzettend veel kinderen en het was geweldig om met belleblaas te spelen. De kinderen vonden het fantastisch en vonden het vooral geweldig om bellen in mijn gezicht te blazen om ze daarna vervolgens proberen te pakken. Het was geweldig mooi om met de kinderen te lachen en ik voelde me dankbaar dat ik hen mocht ontmoeten. Daarna hebben we weer een home visit gedaan waarbij we een man hebben ontmoet met nog hele jonge kinderen. Hun moeder heeft hun verlaten en nu zorgt hun vader voor hen, samen met hun oma. Mirjam is de dochter uit dit gezin die deel uitmaakt van het sponsorprogramma. Het trof mij dat zij ’s nachts op de grond slaapt. De harde grond in een klein kamertje. De rest van haar gezin slaapt samen op een bed. Bizarre omstandigheden. We gingen met hen bidden, touwtje springen en mochten praten over Jezus. Nu gaan we eten en vanavond hebben we een devotion. Morgen staat een sportdag met 600 kinderen op het programma.
Zouden jullie willen bidden voor Mirjam en haar gezin?
-
13 Mei 2014 - 10:19
Jeannet:
Hoi meid,
Fijn om zo even een klein beetje mee te kunnen leven met jullie. Wat een belevenissen ! Fijn dat we via de site van Muskathlon beeld en foto's zien van jullie. Liefs uit Leusden. In Christus zijn we verbonden. -
13 Mei 2014 - 12:54
Anja Oosterhoff:
Wat een indrukwekkend verslag en dan besef je weer in wat voor weelde we leven die we eigenlijk al vanzelfsprekend vinden. Bijzonder dat je daar je zo verbondenheid kunt voelen met elkaar in zo'n korte tijd en herkenning in het geloof vindt. Sterkte met sportieve opdracht. -
13 Mei 2014 - 14:52
Tante Ritie:
Lieve Paula, wat mooi..zoals je schrijft! Ja, wij hebben teveel..en zo goed om te delen.
ik zie uit naar je volgende verslag..weet dat God dichtbij is..liefs -
13 Mei 2014 - 15:10
Ruth:
Lieve zus, Wat een belevenissen al in zo'n korte tijd. Ik hoop dat je alles goed kunt verwerken. Ik ben heel erg benieuwd naar de foto's die de kinderen hebben gemaakt. Zo gaaf dat ze helemaal gek zijn op je horloge en dat ze er zo van kunnen genieten. Succes met trainen voor de marathon! Dikke knuffel van je zusje die hard aan de studie is;p -
13 Mei 2014 - 18:52
Henry:
Hoi Paula, je maakt veel mee. Bijzonder op zulke ervaringen op te doen. Fijn dat je verschil kunt maken door je sponsoractie. Wij bidden zeker, want het God kan echt verschil maken in levens van mensen. Veel zegen. Hou van je, topper! -
13 Mei 2014 - 20:42
Wil Aalberts:
Lieve Paula. Wat geweldig dat jij dit allemaal mee mag maken, jij kan nu met eigen ogen zien hoe belangrijk het is een kind te sponsoren.Prachtig filmpje waar je aan het bellen blazen bent. Ik bekeek het filmpje met collega's in de winkel en opeens riep ik daar is m'n kleindochter. Veel zegen en een dikke knuffel. -
13 Mei 2014 - 21:04
Yuan:
Hoi Paula. Leuk dat je met de kinderen aan het bellen blazen bent. Ik vind je super wit vergeleken met de kinderen in Uganda. Succes met lopen. Groetjes, Yuan -
13 Mei 2014 - 21:07
Jing Li:
Hoi Paula, ik vind het superleuk dat je dit doet. Ik hoop dat er hierna veel kinderen naar school kunnen daar. Hopelijk kom je snel weer terug. Groetjes, Jing Li -
13 Mei 2014 - 23:36
Willeke & Pieter:
Hey nicht! Wat herkenbaar deze beelden! Geweldig hè als ze gaan zingen en dansen!! Weet dat wij veel van hen kunnen leren...met soms zo weinig middelen om zich heen, toch vaak gelukkig! Geniet van deze mensen! En een lach van een kind, blijft altijd een mooie herinnering voor jou en t kind!! -
14 Mei 2014 - 13:29
Anthea Van De CHE:
Super tof én herkenbaar om te lezen. Weet dat jouw aandacht, jouw smile voor hen al een wereld van verschil maakt! You go girl! -
14 Mei 2014 - 18:00
`Jan En Leonoor:
Hallo Paula, Je bent wel in een heel andere wereld beland. Heel bijzonder en leerzaam om dit te mogen meemaken. We wensen je veel succes met het lopen van je halve marathon. -
15 Mei 2014 - 20:44
Martie Timmerman:
Hoi Paula, leuk om zo even contact te hebben. Het is ontroerend om te lezen met wat voor simpele dingen kinderen daar blij zijn. Ik kan me goed voorstellen, dat het moeilijk is om dan weer bij ze weg te moeten. We denken aan je en leven met je mee. Groetjes -
16 Mei 2014 - 19:34
Jan (en Leonoor):
Hoi Paula, super, super, super een hele marathon. Geniet nog even van de laatste dagen.
Volg je hart. Als ik thuiskom uit zo'n land/werelddeel en ik maak thuis mijn koffer open dan denk ik altijd "dit T-shirt (paar sokken of wat dan ook) had ik beter aan dat jongetje/meisje kunnen geven."
Doe mee aan alles. Thuis komt de verwerking en krijgt alles z'n plek.
God bless you
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
